Mag ik jouw verloren loper zijn? Ik ken de weg niet. Kijk naar de groeven in het landschap die me aanstaren als oude bekende. Af en toe kom ik een mens tegen. In niks te vergelijken met jou. Ze houden van de suggestie te weten waar ze zijn. Wij laten ons leiden door de intuïtie van het moment en beslissen om ons leven helemaal om te gooien. De natuur laat me graag verloren lopen in de levens van andere mensen. Ik loop graag verloren. Dan weet ik dat jij daar ergens bent. Als ik echt nergens ben zie ik het gezicht van mijn vader die vanuit zijn zijn de weg wijst en de zon laat schijnen. Terwijl ik zon en weg koester zie ik hoe onrustig mensen over wegen lopen zonder naar de zon te kijken. Kijk, ze vergeten dat ze enkel tijdgenoten van zichzelf zijn. Kijk, ze lopen met roerloze harten wakker rond in hun eigen slaap. Kijk, aan grenzen zetten ze hun kinderen af. In de hoop dat door nooit meer om te kijken deze kinderen gelukkig zullen zijn. Op zulke momenten hangt mijn hoofd in mijn handen en streel jij mijn blik naar boven. Met zachte pas geef je de dagen weer richting om verloren te lopen.

(Voor Marit, altijd voor jou.)