De brug is weg, pa.

Toen je zo oud was als ik nu wees je naar het huisje naast de brug.

Daar gaan we wonen, zei je.

Ik zal elke dag spaghetti maken, zei je.

Wij twee, zei je. Hier langs het Albertkanaal.

En in de zomer springen we van de brug in het water.

De brug is weg, pa.

Je vertelde dat er vroeger nog een andere brug waar ook jij met je vader stond en droomde van een ander leven. Eventjes hebben jullie het geprobeerd maar in Frankrijk riepen ze, “salle Flamand” en moest je als kind op het land werken en zwijgen.

En toen kwam je terug en moest je helemaal opnieuw beginnen omdat de buren met het bestek van je ouders aten.

De brug is weg, pa.

We gingen altijd wel is kijken of het huisje er nog stond en of het niet te koop was en dan fantaseerde je over hoe wij daar een leven zouden hebben. Naast die brug.

Met kippen, zei je.

Nu is er een nieuwe brug. Dezelfde als al die andere nieuwe bruggen.

En het huisje ligt er verlaten bij.

We hebben er nooit gewoond, pa.

Ik had schrik om ma achter te laten.

En de brug tussen ons verbrokkelde in de tranen van mijn moeder die ooit jouw vrouw was.

Die naast de brug samen met jou een leven had proberen te bouwen.

Maar dat was mislukt.

De brug is weg, pa.

Er is nu een nieuwe brug waar ik op een dag met mijn jongens zal staan en zeggen,

Kijk daar, naast die brug wilde mijn vader met mij gaan wonen en elke dag spaghetti eten.

En ze zullen waarschijnlijk lachen met de gedachte aan elke dag spaghetti.

Ik zal hen vertellen, pa

hoe jij hier vele keren hebt geprobeerd een brug te slaan tussen werelden die toen niet bij elkaar wilde komen.

En hoe die brug hier was en ik met jou in een bootje onder die brug zat en keek naar de vogels die nieuwe nesten bouwden in het geraamte van  

de brug die weg is, pa.

En hoe die vogels dat elk jaar opnieuw deden.

Onder die brug.