Mijn lieve kleine Mees ligt met piepende longen in het ziekenhuis. Zijn longen zijn vanaf zijn prille bestaan zijn meest kwetsbare instrumenten. Sinds de zee aan onze voetjes woont gaat het veel beter; actiever dan ooit en steeds met een gezonde blos zwaaien we elke avond de zeemannen uit. “ZEE – MANNEN”, roepen we dan uit volle borst tot het duister klimt en we de sterren kunnen tellen voor het slapen gaan. Maar maandag waren zijn piepende longen terug. Net nu piepende longen en snotneuzen staatsgevaarlijk zijn huisde ze terug in zijn kleine dappere lijfje. De beelden van stervende mensen die de laatste maanden gegijzeld werden door een vreselijk virus flitste door mijn hoofd terwijl we door verplegers in ruimtepakken naar een veel te kleine kamer voor al zijn Meesige energie werden geloodst. We landen op een tafel met een streepe-kleed waar ze bloed  afnamen en vroegen of ze Mees mochten testen op dat virus dat al dat vreselijks deed? Je moest de test wel zelf betalen want voor zulke gevaarlijke virussen komt de verzekering niet tussen!

En dan verdween hij, mijn lieve Mees. Gelukkig in de armen van zijn dappere moeder naar een quarantaine afdeling waar andere mensen vochten tegen en wachten op wat dat virus met hen deed. Via de telefoon gooide ik moedig verdriet naar mijn vrouw en ons hart deed de rest. Die avond wandelde ik naar het strand met zijn broers en we riepen op de zeemannen en dat ze moesten maken dat hun broer het snel weer beter deed. En toen iedereen sliep telde ik de sterren en vroeg aan mijn vader om er voor hem te zijn. En hij gaf me teken in een vallende ster dat hij dat sowieso altijd deed. De nacht sloop voorbij in tergend trage ritmes en in de ochtend kreeg ik de vraag of ik zeker akkoord was om Mees te testen op hét virus dat nu zoveel pijn deed? Mijn prachtige vrouw beschreef hoe ze samen naar het piepen van de machines en de longen hadden geluisterd tot het weer dag was. En toen…mijn moeder in stil geprevel met haar moeder aan de keukentafel zat en vroeg om er voor Mees te zijn kwam het nieuws dat het niet het Coronavirus – ja, dat is zijn naam – was dat in hem huisde. En de lucht werd weer helder en hij  mocht naar een kamer met fijne tekeningen aan de muur. En nu moeten we nog wat wachten tot de infectie weg is en mijn lieve Mees weer eet zoals daarvoor zodat we snel naar de zeemannen kunnen roepen en de sterren tellen en weten wat echt belangrijk is in dit leven.