“Zullen we elkaar kussen?”. Twee prachtige vrouwen staan tegenover elkaar en weten met zichzelf geen blijf, al monkelend zakken ze in de zetels en nestelen zich in een gesprek over ex-mannen en de schoolcijfers van de kinderen. Het elkaar niet aanraken hangt als een magnetische veld in deze dagen en creëert een solidariteit in afstand houden. Waar je maar kan hopen dat de wetenschap gauw een medicijn vindt om dit virus te bestrijden en dat dat dan van in het begin betaalbaar is.

Dat kan je alleen maar hopen.

In mijn werk ontmoet ik dagelijks heel kwetsbare mensen waarvoor het veelvuldiger wassen van je handen en afstand houden niets is om dit leven te overleven. Ze leven in een permanente overlevingsmodus. Voor hen is er elke dag een nieuw virus in duizenden verschillende vormen; het virus dat de rekeningen niet kan betalen, het virus dat niet kan uitdrukken wat het voelt, het virus dat wil stil staan terwijl de wereld schreeuwt dat dat zeker niet kan, het virus dat altijd verdrietig is…. Als ik zie hoe deze dagen de wereld in kaart wordt gebracht en hoe we exact weten wie wat waar ademt ben ik blij omdat we er dus in slagen om solidair te zijn. En wie weet kunnen we ook de andere – misschien minder zichtbare – virussen in kaart brengen en er iets aan doen. Want het kan dus. We kunnen dus solidair zijn. Als het echt moet. En het moet.