Hij bracht me een sjaal. De taxi bleef draaien.

“Ik breng je deze sjaal. Dat beloofde ik je. Ik ga niet mee spelen. Het heeft niets met jou te maken.”. De taxichauffeur stapt uit en steekt een sigaret op.

“Mijne meter loopt!”.

Voor me staat één van mijn spelers. Hij is nu twee jaar in België en wil dood.

Z’n hele familie is voor zijn ogen gestenigd. Hij kan het niet verdragen dat hij hier is en leeft.

In onze gesprekken komt naar boven dat hij heel goed kan breien.

En nu staat hij hier met een prachtige sjaal.

“Ik moet nu gaan. De sjaal is lekker warm. Voor jou.”.

Ik omhels hem en zeg hem dat hij naar de kapper moet.

Een grapje dat we maakte tijdens de repetities omdat hij werkelijk het meest idiote kapsel heeft dat een mens zich kan inbeelden. Hij knipt zijn haar zelf.

Er waren dagen dat hij niet kon staan of het niet kon verdragen dat we danste of lachten.

Hij loopt naar de taxi, de chauffeur rijdt weg naar een onbekende bestemming.

Misschien naar een plek die hij even thuis mag noemen,

Of een plek waar hij altijd rust heeft.