En daar stonden we …..in een landschap van lange rijen mensen die hun toekomst in dit land willen bouwen; mannen en vrouwen van alle leeftijden en kinderen.Soms niet meer dan schaduwen.

Daar verscheen één van mijn spelers voor een rechtbank die beslissen moet of hij hier mag blijven. Advocaten pendelen tussen zalen en luisteren aan de deur of ze ook hier een zielloos pleidooi kunnen houden. Een voorzitter luistert onbewogen naar verhalen van mishandelen en misbruik terwijl kinderen – hier geboren – verlangen naar ouders die niet langer moeten vluchten. De Belgische staat, vertegenwoordigd door een ongewassen natuurgids, leest koud en harteloos voor dat de Belgische staat telkens weer volhardt in haar beslissing.

De verhalen zijn keer op keer schrijnend.

De voorzitter stelt soms een vraag. Soms citeert hij een besluit dat al genomen is. Een tolk kan nooit de emoties vertalen in de verhalen van deze mensen. Huilend worden sommige door mannen in te krappe truitjes meegenomen.

Is dit het land waar ik woon?

In deze te kleine kamer worden besluiten genomen over mensenlevens. De richting en adem van een mens wordt hier afgesneden. Mijn speler komt naar voor. Hij pleit voor zichzelf, ik moedig hem aan en nu moet hij wachten.

De vader van mijn overgrootvader was een bakker bij het leger van Napoleon, niemand in deze contreien vrat  het lange brood dat hij toen bakte. Hij bleef hier uit liefde. Ook dat kan hier nu niet meer…. en dat brood werd pas veel later een succes.