Hij staat op winterschoenen in 35°. Hij zwaait met een briefje van een dokter. Hij wil de bus nemen maar de chauffeur weigert hem mee te nemen.  Ik kan de discussie niet langer aanzien en betaal zijn busticket. Hij is niet van hier. Hij spreekt geen transittaal naar een beter leven. Terwijl de bus door de hitte zwaait laat hij zijn briefje zien. Op zijn winterschoenen vond hij de moed om naar een dokter te gaan. Hij is mager en als hij lacht verdwijnt zijn aangezicht achter zijn veel te grote tanden.  Hij neemt me mee naar de plek waar hij woont, containers in 35°.  Kinderen, vrouwen, mannen met uitgemergelde gezichten wachten aan de poort van Europa op een beter leven. Hij had de moed om naar een dokter te gaan, opzoek naar medicijnen, vechtend tegen een wereld die je bij voorbaat uitspuwt omdat je niet bent zoals zij.  Ik neem afscheid van deze moedige winterschoenen in 35°.

Achter de bocht staan toeristen en genieten van “a beautiful view” terwijl een helikopter met een mitraillette op de zee schiet. Om de mensensmokkelaars af te schrikken, zeggen ze.   Het is de wereld die moed zoekt op winterschoenen in 35°.