Achter mijn hoek staat een huis waar alleen mannen wonen die wodka en pils drinken van het merk Argus. Voor de dag doorbreekt zitten ze in busjes richting bestemmingen waar wij niet willen zijn. Het zijn slaven die werk in hun handen dragen om het hopelijk straks beter te hebben. Maar beter voor wie? Als de dag tussen hond en wolf hangt rusten ze op hun terrasjes of ijsberen door de straat alsof ze aan het oefenen zijn hoe ze straks hun geliefde partner en kinderen terug in hun armen zullen sluiten.

Er is een tijd geweest dat ik ook mijn vader zag oefenen in hoe hij thuis binnen komen kon. Hij kwam niet binnen. Hij draaide zich steeds weer om achter het troebel glas van de keukendeur en verdween. Op een dag verdween hij voorgoed en kwam nooit meer binnen. Toen hij drie jaren geleden overleed zag ik hem in zijn oneindige doodstrijd achter de keukendeur staan en zich weer omdraaien. We hadden het afscheid nemen moeten oefenen. Net zoals het liefhebben. Dat deden we niet.

In ’86 kwamen de Rode duivels terug van Mexico. Ze werden als helden onthaald. Mijn moeder had van de Joodse vrouw waar ze bij poetste gehoord dat de Duivels naar de Grote markt in Antwerpen kwamen.  Met ons tweetjes stonden we uren vooraan aan de dranghekken, zwaaiend met een Vlaams fietsleeuwtje omdat we geen geld hadden voor een Belgische vlag. En toen de Duivels dan eindelijk in open wagens de grote markt kwamen opgereden liepen ze recht het stadhuis in. Behalve één; Jean – Marie Pfaff. Hij kwam recht op ons af en stak zijn beide reuzehanden boven mijn hoofd uit. Ik nam zijn duim vast en voelde een onmetelijke kracht en energie, hij was wat hij was en dat was goed genoeg.  Mijn moeder en ik stonden te huilen als kleine kinderen, niet omdat hij een held was maar omdat hij een man was die deelde wat hij had, hij was wat hij was. En dat was goed genoeg.

In het werk dat ik deel ontmoet ik elke dag mensen die zijn vergeten hoe het is om lief te hebben of datgene in de ogen te kijken waar je zielsveel van houdt. Ze zijn vergeten dat het goed is om te zijn wie je bent. Dat je niet achter de keukendeur moet blijven in een wurggreep van een job. Liefhebben vanuit wie je bent is meer dan fulltime job die ons allemaal heel goed zou doen.