“We zien elkaar bijnakort.”, schreef hij. De dag nadien was hij van z’n bed gelicht en we hebben elkaar niet terug gezien. Bijnakort zal er nu niet zijn. Ook op zonnige dagen stuurt deze maatschappij getalenteerde mensen weg. Terwijl we discussiëren over handen geven en mensen geld verdienen met beweging stil te zetten is er een achterdeur aan zijn onze wereld waar we mensen stilletjes buiten duwen. Bijnakort kon prachtig piano spelen. Hij droomde van een wereld waar hij dokter mocht zijn en piano spelen. Maar een bureeltje in Brussel dat vanzichzelf denkt dat het goed ingelicht is over de situatie in het land van Bijnakort stuurt hem terug omdat zij weten goed ingelicht te zijn dat Bijnakort gewoon een andere weg moet nemen om geen kogel door zijn hoofd te krijgen. En dus sturen ze hem weg. Op dit soort zonnige dagen heb ik zin om te kappen met alles waar ik mee bezig ben en als chauffeur met een Lijnbus te rijden. Mensen van punt a naar punt b brengen. Duidelijk. Niks emotioneel.  Mijn prachtige vrouw zei me dat ik dat niet lang zou vol houden en dat ik dan dingen begin te organiseren die niet thuis horen op een bus; zangstondes en workshops over hoe je elkaar kan begroeten. Niet zoals in het echte leven met schuddende handen. Ja, da’s waar, dacht ik. Ze heeft gelijk, die vrouw van me.

Wetend dat Bijnakort ver van hier boven een stuk van de wereld zweeft en naar de lichtjes kijkt van de weg die hij beter niet kan nemen weet ik ook dat het bijzonder fijn was om Bijnakort te ontmoeten. En dat Bijnakort soms ook later kan zijn.