“Wij vierden nooit verjaardagen, van wat hadden we dat moeten doen?”. Mijn moeder vorige week op het verjaardagsfeest van mijn oudste zoon. En het was zo. We vierden nooit verjaardagen. We vierden nooit feest. Ik ging naar de feestjes van mijn neven en van vrienden zonder cadeau want daar hadden we geen centen voor. In het vierde studiejaar was ik het beu nooit een feest te geven en nodigde mijn hele klas uit op mijn eerste theatervoorstelling. Ze moesten geen cadeau meebrengen! Het was in de periode van Pasen en ik nodigde mijn hele klas uit. Ze zouden toch niet komen. Maar ze stonden er allemaal; mijn hele klas en juffrouw Verwimp. En ze betaalden met chocolade eieren! Dat deden ze zomaar omdat ze het fijn  daar te zijn. Op onze zolder speelde ik toen mijn eerste stuk met de titel; “Auw, mijn been!”. Het ging over een jongetje dat werd omvergereden door een auto en vlak naast het trottoir neerkwam. Een paar maanden daarvoor had een auto me in het echte leven me van mijn fiets geschept in een flauwe bocht. De buurvrouwen durfde mijn moeder pas te gaan halen toen de ambulance daar was en ik mijn ogen weer opendeed. De voorstelling duurde niet lang. Nadat het hoofdpersonage geraakt was riep ik; “Auw mijn been!” en bleef voor dood liggen. Daarna speelde ik nog allerlei variaties op gekende sprookjes die ik nooit had gelezen maar tot leven kon brengen “van horen zeggen”. En er was chocola, heel veel chocola en er was een onverwacht feest. Meer onverwacht feest.