In mijn theaterhuis in Turnhout dansen nieuwe woorden elke dag naar een nieuwe betekenis. Dan schitteren de ogen van zowel de nieuwe – woord – uitvinder als die van de ik – geef – betekenis – aan – dit – woord – bedenker. Werelden komen samen. En altijd ergens zijn er woorden die een betekenis hebben die je niet opnieuw kan uitvinden. Dan sturen we de nieuwe – woord- uitvinders weg. Naar daar waar ze niets met hun nieuwe woorden kunnen. Waar niemand een betekenis geeft. Elke maand zie ik ze vertrekken en bedenk ik woorden om mensen te overtuigen van de kracht van nieuwe mensen. Maar omdat ze niet de juiste woorden hadden bij een interview in het kader van hun asielaanvraag worden ze teruggestuurd naar daar waar de woorden hen ontnomen worden. Onlangs zei iemand me dat een jongen best kon zeggen dat hij homo was en dat hij daarom niet terug kon naar zijn land. Dat ik hem dat moest zeggen omdat ik hem ken. Ik stond bij hem en hij begreep het woord homo niet. “Mannenliefde?”, probeerde ik en deed een karikaturale imitatie van twee kussende snorren. Hij schudde zijn hoofd. “Nee Stefan, ik ben eerlijk. Het is oorlog in mijn stad maar jullie weten niet wat oorlog is en daarom moet ik terug. Daar zijn geen woorden. Ik ben eerlijk!”. En inderdaad, als – niet – wetende – wat – oorlog – is liet hij me staan. Enkele dagen later moest hij aan zijn terugkeer beginnen en ik blaas mijn woorden naar de lijnen in de lucht.