Gisteren kreeg ik een mail van een Turnhoutse school die met veel bravo’s naar Don Quichot bij HETGEVOLG waren komen kijken. Ze vonden het goed. Prachtig. Sterk vertolkt. Goeie tekst….

Maar in het tweede deel van de mail laten ze weten dat ze al hun eventuele schoolvoorstellingen niet laten doorgaan omdat en ik citeer letterlijk;

“Voor vele 14-jarige leerlingen kan dit stuk niet enkel bewondering opwekken voor de hoofdacteur, maar ook heel wat vervreemding.  Op zich zien we daar geen graten in.  We zien het eerder als onze opdracht om leerlingen net te begeleiden in het proces waarin ze stilaan stapjes verder leren zetten inzake inlevingsvermogen en appreciatie voor ook abstractere, minder laagdrempelige ervaringen.  Na overweging en uitgebreid overleg zijn we echter toch tot de conclusie gekomen dat met betrekking tot dit stuk de stap voor vele van onze nog jonge leerlingen te groot zal zijn.  We vrezen dan ook dat het eerder contraproductief kan werken. Onvoldoende begrip of inleving kan namelijk een zekere afkeer opwekken.”

En dit dus terwijl Don Quichot – in de versie die we nu spelen – een oproep is om mensen met een beperking als mens te behandelen. Een mens met dromen en verlangens die elke ochtend in een lichaam wakker wordt dat niet doet wat hij zou willen dat het doet. “Behandel me als een mens.”, loopt als een drum door deze voorstelling.

Dit terwijl we bij HETGEVOLG workshops geven, inleidingen, lesmappen om het allemaal tot de studenten te brengen. Nee, volgens de leerkracht kan het afkeer opwekken. Afkeer van wat vraag ik me dan af? Van het mensdom? Of van de kortzichtige wereld waar ook deze scholen een kunstmatige perfectie willen nastreven? Dat een school de voorstelling niet wil tonen omdat ze misschien te abstract is – kunst laat zich niet vatten ook niet door de wetende – daar kan ik begrip voor opbrengen  maar dat een school de voorstelling niet wil tonen omdat ze er vanuit gaan dat het inlevingsvermogen van hun leerlingen niet klaar is om naar een mens met beperking mét een boodschap te kijken maakt me kostmisselijk.

De hypocrisie die ze uitstralen met de Sint in hun voornaam is geen gebed waard maar een treurzang voor zoveel onwetendheid. Met HETGEVOLG zetten we onze tocht verder om mensen wiens verhaal dreigt onder te sneeuwen in een maatschappij  die niet luistert een stem te geven en dit te delen. Tot in het oneindige.