In de straat van mijn theater.

In de straat van mijn theater lopen mensen met weemoed aan warme zandkorrels onder hun voeten. Sommige zijn gehaast, bedrukt over iets wat hen bedrukter maakt. Andere proberen in de stap van het alledaagse leven het tempo en de blik van onopvallendheid op te houden. In de straat van mijn theater zijn lippen gespannen omdat je fietsen mag tegen het verkeer in maar je nooit weet of het verkeer je ziet. In de straat van mijn theater is de roep naar vooruitgang is stenen compleet. In de  straat van mijn theater is “al het  grondwater weg gepompt”, zegt een tuinier wiens bloemen hier niet meer zullen groeien.

Carina staat op de tafel in de straat van mijn theater. Ze vertelt hoe haar kinderen werden weg genomen van haar. Het moederschap gleed door haar vingers op dat moment. Een vrouw met een buggy stopt en luistert naar het verhaal.Het verhaal van een vrouw die verlangt naar een compliment maar telkens weer gekwetst van zich afbijt.  De vrouw met de buggy spreekt me na afloop aan en vraagt of ze haar verhaal in  mijn theater mag vertellen en of ik haar kan helpen.“Kan dat? Ik heb zoveel vragen.”.

In de straat van mijn theater schreeuwt de buurt naar een bankje in een park en een goed gesprek.

Er staat een muur in de straat van mijn theater. Een muur van mensen.“De isolatie zit in de steen.”, zegt de ingenieur, “Deze steen laat niets door.” De steen is wit en groot. Het bouwbedrijf wilde hem bouwen op los zand maar in al onze onkunde kwamen we langs en stelde vragen. Vragen die de plaats van de muur deed schuiven.De muur van mensen zoekt antwoorden op de vragen. Stamelend, stotterend, vertalend, te luid, zonder woorden zijn er kreten van binnenuit.

Het regent, de grote witte stenen laten vocht door en het dak lekt. “De beste stuurlui staan aan wal.”, roept een verantwoordelijke van de bouwput achter mijn theater en laat het stof waaien in de straat van mijn theater.

Als de avond valt en de stilte stopt met denderen in de straat van mijn theater keert de zuurstof terug en kijk ik graag naar de straat van mijn theater.

 

1 Comment

  1. Stefan, weer zo mooi,

    in de straat
    een muur van mensen
    met zoveel vragen
    en de antwoorden stamelend, stotterend
    maar meestal zonder woorden
    maar met kreten van binnenuit.

    Zo juist.

    Wij komen uw muur mee ondersteunen, maar zoeken nog hoe?

    Onze Babelba-ers denken, praten , over uw muur! Wij zijn u niet vergeten.
    Renild
    Vrijwilligster bij het Lichtpunt Balen

Geef een reactie

Vul je gegevens in of klik op een icoon om in te loggen.

WordPress.com logo

Je reageert onder je WordPress.com account. Log uit /  Bijwerken )

Facebook foto

Je reageert onder je Facebook account. Log uit /  Bijwerken )

Verbinden met %s