We rijden naar ons nieuwe huis in een dorp met dertig inwoners. Op enkele kilometers van dit dorp staat er een familie herten in het midden van een wei. Het zijn vijf herten die het nieuwe leven in mijn gezin aankondigen. We staan even stil en beide gezinnen kijken elkaar aan.  Onze jongste zoon wipt vrolijk op en neer in zijn stoel en roept dat zijn zusje ook bij hen in het bos is.  Vorig jaar trof een miskraam ons gezin en sindsdien heeft mijn jongste zoon een zusje dat hem op alle avonturen in zijn jonge leven begeleidt. Als één van ons thuis komt met een verhaal dan heeft Arthur’s zusje het harder en heviger meegemaakt maar steeds eindigend met een knipoog en kaka. De vijf herten schrikken van iets op, lopen het bos in  en laten ons viertjes achter. Wij rijden naar het huis waar de rust over onze lijven glijdt.

Een meisje met wilde rosse haren rijdt op een paard ons huis voorbij en vraagt of Arthur mee wil rijden. Hij wil zelf niet maar als ze weg rijdt zegt hij dat z’n zusje straks wel zal willen want dat zij altijd zin heeft om paard te rijden en….kaka.

Als ik ’s avonds met mijn oudste zoon op de heuvel sta zien we een hert in de verte naar ons kijken.

“In Turnhout staat er ook een hert op hun vlaggen, hé papa?”.

“Ja, als symbool van de jacht.”.

“Het lijkt alsof ze ook op u jagen, papa.”.

Het nieuwe leven schopt die avond voor het eerst tegen de buik van mijn vrouw. Het schopt zich het leven in terwijl een regen van vallende sterren de wensen van de hemel plukt.