Een koppel zit op een bankje, naast hen ligt een roddelboekje. Het lijkt alsof ze naspelen wat er in het boekje staat. Het bankje is hun exclusief domein.

Een dronken actrice spreekt over een jongen met een beperking terwijl hij er naast zit; “Hij kan toch nooit Othello spelen. Mensen zonder benen kunnen toch geen acteur worden! Waar gaan we naartoe?”.  Ze nipt van haar veel te volle glas bier en murmelt nog iets van “’t is toch waar…”. De jongen kijkt naar zijn benen die in de rolstoel hangen en durft niets te zeggen uit ontzag voor de actrice.

Een brief van de overheid meldt dat een aantal gezelschappen klacht hebben ingediend bij de Raad van State over de subsidieprocedure. Dat theaters elkaar geen bevechten is niet goed.

Het koppel op het bankje speelt verder. Aan de zonnebril bij regenweer te zien zijn ze ver van hier.

Ik zit met de jongen in de rolstoel voor een commissie die bepaalt of hij voor acteur mag studeren. Hij speelt een stuk en de tranen bengelen over hun kaken. Ze kijken elkaar aan en iemand die was aangeduid als woordvoerder raapt z’n moed bijeen; “Het spijt ons. Het dramalokaal is op het derde verdiep. En hij is anders dan de anderen, door zijn handicap zal hij zich geïsoleerd voelen. Dit mogen we hem niet aandoen.”.

De enkele keer dat ik met mijn ouders een daguitstap maakte naar de zee duwde ik zand op een hoop en noemde het kasteel. Een jongetje verderop bouwde iets met emmers en schoppen. Hij had vlaggetjes en papieren bloemen rond zijn constructie. De ouders en grootouders zaten er in ligstoelen en met de nodige voorraad rond. De broer van het jongetje kwam uit zee gelopen en duwde zich af op mijn berg zand die ik kasteel noemde.

Ik duwde het zand terug op een hoop en noemde het kasteel.

In een brief aan mijn theater schrijft de bouwheer die een nieuwe wijk bouwt aan de achterzijde van mijn theater dat hij niet kan graven omdat mijn theater oud is en hij het niet vertrouwd. En als hij toch zou graven dan zakt mijn theater weg, schrijft hij.  Hij schrijft dat ik moet zorgen dat mijn theater blijft staan.  Ieder voor zich in zijn kasteel.