Mijn moeder heeft een laatste wens; ze wil het schip waar ze als kind opgroeide nog één keer zien. De naam van het schip was Rosa en toen haar vader het verkocht en stierf op zijn laatste reis is het omgedoopt tot Ozelot. Ze geeft me haar laatste wens in een enveloppe waarop “laatste wens” geschreven staat.

“Ge zult het wel nooit niet vinden.”, zegt ze en ik klap mijn computer open. Enkele seconden later kijken we naar de tijdslijn van het schip waar ze opgroeide.

“De plek waar ik als kind speelde is er niet meer.”, wijst ze naar de foto van het schip dat Ozelot heet. Met haar bibberende vinger streelt ze het beeld.

“Het is er niet meer.”. Het schip is enkele jaren geleden in de schroothoop van deze wereld terecht gekomen. “Mijn kinderjaren zijn nu echt weg.”, zegt mijn 84-jarige moeder.

Ik print een foto van het schip uit die ze weg steekt. “Ik ga deze foto inkaderen.”. Mijn moeder kadert niks in tenzij je het haar met kader cadeau geeft. Haar laatste wens ging in vervulling.

“Ik wist niet dat het zo makkelijk zou zijn.”, lacht ze terwijl ze deur sluit. De vrouw die me op de wereld zette wil niet meer leven. Ze heeft er genoeg van. Ze wacht de tijd af dat ze naar haar zus en broers kan, haar moeder weer zien die in haar armen op het schip is gestorven en haar vader die op z’n laatste reis tussen wal en schip is verpletterd. Haar laatste wens.