Ben heeft een schriftje vast. Hij woont al tien jaar illegaal in deze stad. Hij heeft een vrouw en drie kinderen die samen met hem illegaal zijn. Ben en zijn gezin durven alleen in het donker bewegen. Hij heeft weet dat ik ook met vluchtelingen werk en hij laat een schriftje zien met  daarin een prachtig sierlijk handschrift.

“Van mijn dochter.”, fluistert Ben, “Denk jij dat ze naar school zou mogen in België? Kan jij dat vragen aan een school?”.

Mijn ogen dwalen over het prachtige handschrift en het verhaal dat op het papier staat.

Ik neem het schriftje mee naar een school en daar weet een directrice dat een verhaal niet allesomvattend is en dat het kind eerst moet getest worden.

“Nieuwsgierigheid, is dat ook een criterium?”, vraag ik.

De directrice draait met haar ogen en zegt dat je met nieuwsgierigheid alleen niet ver komt in dit leven en ze sluit de deur van haar kantoor.

Op het nieuws melden ze dat twintig miljoen mensen afstevenen op een enorme hongersnood. Twintig miljoen… En wij ? We sluiten nog sterker onze grenzen. Europa sluit zich op als een oudgetrouwd koppel.

Ik lees verder in het schriftje over hoe ze met haar vader ’s nachts over de straten dwaalt. Als klein kind dacht ze dat de nacht de dag was en de maan de zon. Hoe haar vader met haar in een portiek springt als er een politiepatrouille voorbij rijdt.

Een groep artiesten vraagt me om hun dossier te lezen zodat ze subsidies kunnen aanvragen. Ik mis een maatschappelijk engagement van de artiesten.

“Dat is l’art pour l’art, Stefan. Dat mag. Wij artiesten zijn geen sociaal werkers, hé!”.

Ze zijn boos.

Ik sluit het schriftje en heb zin om de wereld door elkaar te schudden. Dat kan ik maar op één manier en dat is met de kunsten.Het meisje kan schrijven en schoon, is nieuwsgierig  en wil de echte dag beter leren kennen.