Als kind dacht ik dat werken weg gaan was tot het donker, thuis komen, je tanden uit doen – “want tegen dat je zo oud bent als ik heb je ook valse tanden!”, zei mijn moeder – en overgeven. De dag moest er uit. Mijn moeder poetste bij Joodse en Indische mensen aan het stadspark in Antwerpen voor twintig Belgische frank per uur. Bij sommige kreeg ze een bord soep en andere scheten op de grond nadat ze hem net had gepoetst. Dat vertelde ze dan. En hoe ze soms opslag kreeg. .De rust in haar werkbestaan vond ze toen ze als suppoost mocht beginnen in het Museum voor Schone kunsten in Antwerpen.  Tussen de werken van Van Mieghem en Rubens kon ze niet geloven dat dit werk was en begon ze weer te schrijven, gedichten over de jaren die ze verloren had door mijn vader te ontmoeten.

Ehsan zit naast me samen met zijn begeleider van het OCMW van Geel aan een tafeltje. Zestien maanden heeft hij bij HETGEVOLG gewerkt; producties gemaakt, mensen begeleid in hun zoektocht. Zijn traject in mijn huis zit er nu op. Zestien maanden geleden kwam hij via de VDAB mijn huis binnen voor een stage van enkele dagen en hij is gebleven. Hij was gevlucht uit Iran met zijn vrouw en kinderen. Hij en zijn gezin maken nu deel uit van ons huis.  Nu moet ik hem lossen. “Dit is het verhaal van een witte raaf.”, zegt zijn begeleider,”Dit ga ik nooit meer mee maken.”. Ehsan heeft plannen. Hij gaat op zijn eigen benen verder. Met HETGEVOLG gaan we hem steunen om zijn plannen te realiseren.

Een jongen van zestien wil liever niets zeggen als ik hem achter zijn tijdslijn vraag. “Mijn leven is niet zo fraai.”, stamelt hij. In zijn fantasie echter is hij familie van een koning die hem nooit meer wil zien en daarom sluipt hij langs de achterdeur binnen om naar zijn familie te kijken. En het is waar, zijn familie wil hem niet meer zien. Daarna danst hij zoals hij nog nooit heeft gedanst terwijl hij luidt roept : “ik mis mijn familie!”. Zijn wereld is het best in het theater. Begeleiders zeggen dat ze hem nog nooit zo gezien hebben.

Van stilstand naar beweging. Theater in al zijn onvatbaarheid geeft mensen terug de energie om in zichzelf te geloven. Om werk, inspiratie en adem te vinden.