Ik geloof niet. Er zijn wel veel mensen in mijn omgeving die geloven.

Een monnik zei me ooit, “het mooie aan mijn job is dat ik niets moet doen om mensen te laten geloven mijn omgeving doet het als van zelf.” Alles rond die monnik was inderdaad zo ingesteld dat mensen als van zelf begonnen te geloven.

A woont al tien jaar in deze stad. Hij woont hier illegaal. Hij bergt zichzelf overdag op in een piepklein kamertje.  A komt alleen buiten als het avond is. Hij is bang voor de politie. Bang dat ze hem vragen gaan stellen. Al tien jaar lang, al 3650 dagen lang leeft hij in angst. Zijn Nederlands is zenuwachtig  en hij droomt er van om naar school te gaan.  A komt naar mijn theater en we praten met handen en zelfuitgevonden woorden. Soms is hij dagenlang verdwenen en dan staat hij er weer telkens ik me omdraai. Op een dag kwam hij binnen. Hij wist dat ze hem vandaag gingen oppakken en het land uitzetten. Hij wist het. Hij had het een oude vrouw op de markt horen vertellen. We gingen samen naar de markt, opzoek naar de oude vrouw maar ze was er niet. Zijn leven is angst. Angst voor het hier. Angst voor het terug moeten. Angst om niet de kans te krijgen hier een leven op te bouwen.

In mijn werk pel ik steeds verder af en kijk  waarom een mens doet wat hij doet. Ik luister wat de mensen die voor me staan laat bewegen en spreken en creëer van daaruit een nieuwe gemeenschappelijke wereld die we uiteindelijk delen met een publiek. Een wereld waarin A zijn angst kan overwinnen en geloven. Een wereld waar hij met zichzelf kan zijn.

Hoe moet de grootvader van mijn grootvader zich gevoeld hebben toen hij als Franse Bakker in Belgisch Limburg terecht kwam? Vol goeie moed bakte hij baguettes maar niemand moest zijn baguettes hebben. Wie eet er nu een lang smal brood? Niemand uit die tijd kon toen voorspellen dat baguettes ooit nog echt bij de Belgische bakkers zouden verkocht worden.  Hij bergde zijn baguettes op en ging bij een boer werken. Zo viel hij het minst op. Hij verdween in een  aangepaste gemeenschappelijkheid met een geloof dat ook niet het zijne was maar dat er was.

Vraagt onze maatschappij vandaag nog steeds dat we verdwijnen in een kunstmatige gemeenschappelijkheid met gekke slogans over opkrassen en eigen volk?

In een kleine microcosmos is HETGEVOLG een plek waar mensen zichzelf mogen zijn. Een plek waar we opzoek gaan naar het waardevolle verhaal dat we meedragen in onze nerven. Een plek waar we dat verhaal delen, verder ontwikkelen en inzetten om andere ook een stem te geven. Waar niemand zichzelf moet opbergen.