Er loopt een druppel over de glijbaan. De druppel glijdt niet naar beneden maar stokt halverwege. Mijn jongste zoon gaat er achteraan en stopt met zijn nieuwsgierige energie vlak voor de druppel. De druppel ligt transparant stil naar ons te staren.

Vandaag stuurde een man de uitnodiging voor zijn verjaardagsfeest waarbij hij vraagt dat zijn gasten een bijdrage storten voor HETGEVOLG, mijn theaterhuis in Turnhout. Ik ken de man niet. Hij is een passant die ons huis een warm hart toe draagt. Hij geeft een teken dat hij wil mee bouwen aan dit huis. De druppel overwint de zwaartekracht en rolt enkele centimeters verder. Mijn zoon zijn adem stuwt de druppel op zijn ademtocht verder. Op twee jaar tijd is er veel verandert in mijn huis in Turnhout. Toen ik twee jaar geleden aan boord kwam suggereerde de toenmalige raad van bestuur om voorzichtig de boeken te sluiten na het dempen van de schuldenput van meer dan 240000 €. In twee jaar hebben we  twintig nieuwe producties gemaakt, vier blijvende participatieve werkingen opgezet en speelde we meer dan 510 voorstellingen. En het huis leeft nu op de turbulente ademtocht van zijn omgeving. Luc & Mieke en de honderden mensen die hier wekelijks passeren en deelnemen aan onze werking geven HETGEVOLG de vleugels van geloof waardoor dit huis voorzichtig weer kan vliegen. Ik zelf leef dag en nacht voor HETGEVOLG en moet dagelijks dit huis verdedigen maar krijg ook dagelijks een zee aan warmte die me verder doet stromen.

Mijn oudste zoon staat onderaan de glijbaan en vangt de jongste op. De druppel verdwijnt in hun broedercontact. Ze zijn twee in een, altijd samen.

Hij is twaalf en worstelt met de leeftijd, het gedrag dat zijn vrienden vertonen en de druk van een eindproef van het zesde leerjaar. De tijd dat geen jaar nog een referentie heeft naar een ander jaar komt er nu aan. De ruimte in je hoofd staat nooit stil.

De telefoon gaat en een vrouw legt me uit dat ze met kinderen in armoede een project wil opzetten maar dat ze geen voltijdse betrekking heeft en dat ze dit met een deeltijds equivalent moet doen en dat dat niet eenvoudig is en of ik haar kan helpen want ze heeft al heel veel overuren. Mijn oudste zoon laat zijn hoofd hangen en samen met zijn jongste broertje draait hij zijn weg in de tuin. De vrouw blijft maar door rammen over voltijds en deeltijds en equivalenten en andere personen hun equivalenten. Ik probeer haar duidelijk te maken dat het met engagement te maken heeft.Het komt niet binnen.Ze kan het niet vatten. Ik denk hoe langer ze probeert er een structuur van te maken hoe minder ze met de kern van haar project bezig is.

Mijn zonen staan met een emmer vol druppels voor me en gooien hem over me uit. Ik geniet en vlieg, samen met hen op hun zachte adem.