Ik loop door een asielcentrum. Nooit was de wereld dichtbij zo anders. Gezinnen zitten op een bankje en kijken de dag toe met een reis in hun ogen. Containers staan verlaten te bakken in de zon. Hier en daar een groepje dat zicht stoer houdt. Minderjarige vluchtelingen tellen de uren van de dag en zoeken naar een structuur in een taal die niet van hen is. Een jongetje van een jaar of zes huppelt achter een bal op een betonnen vlakte. “Voor kinderen is het hier naar ’t schijnt goed.”. Naast me staat een vrouw die met hen leeft, ze peilt de verstomming in mijn hoofd. “In ’t begin wil je hen allemaal redden tot dat je ontdekt dat je huis, je hoofd, je handen en je hart spijtig genoeg te klein zijn.”.

De wereld draait zich om in kleine kamers waar vele samen leven zonder privacy.

En ja, ik hoor u denken dat het hun eigen keuze is om naar hier te komen.

Maar wat als je vanaf dat je geboren wordt je moeder niet kent, je onderdrukt wordt, je geen moedertaal hebt? En wie zijn wij dan dat we roepen om onze grenzen te sluiten? Als dat een waarheid zou zijn was er nooit een Perceval in dit land geweest. Want ook wij zijn vluchtelingen. Hoe dikwijls heeft mijn vader me niet verteld hoe hij als kleine jongen met zijn ouders vluchtte voor de Duitsers en onder welke verschrikkelijke omstandigheden ze in Frankrijk bij een boer overleefden en werkten. En hoe ze uiteindelijk een geplunderd leven terug bij elkaar hebben geschraapt. Hoe hem dat tot op de laatste dag van zijn leven getekend heeft. Hoe hij wilde dat zijn zonen het beter hadden dan hij het zelf gehad heeft. En dat is wat ik zie bij de vaders en moeders uit verre voor mij onbekende landen die me in mijn werk dagdagelijks omringen, de wil om er iets beters van te maken voor hun kinderen getekend door het leven dat ze hebben gehad als een puzzel die nooit passen zal.