Een zee zonder vissen klotste tegen mijn slaapkamervenster. Mijn vrouw en de kleinste die in het midden van de nacht z’n kouwe tengels tussen ons in duwt slapen ongestoord verder. Ik sta op en zie hoe een nieuwe dag water slikt en hoopt om niet te  verzuipen, vandaag niet.

De dag duwt zijn eerste lichtstralen door het grijs dat de hemel heeft ingepakt en de deurbel gaat. In de gutsende regen staat mijn moeder onder een grote gouden jas. Mijn moeder is 83 en krijgt kleren van onze rijke tante Yvonne. Tante Yvonne is lang, mager en trots op het leven dat ze heeft omdat ze het kan afkopen. Mijn moeder is 83, haar leven beu en heeft sinds haar geboorte het zelfvertrouwen van een dooie garnaal. Iets waar ze mij en mijn broers mee heeft besmet maar waar we na een dagdagelijks gevecht heel af en toe vanaf geraken. Daar staat ze, zwemmend in een gouden jas die niet de hare is.

Ze komt binnen – we schrijven 07 uur in de ochtend. “Ik kom de papieren voor mijn euthanasie in orde brengen want dat moet ik om de vijf jaar verversen!”.

Mijn moeder wil niet lijden. Ze gaat zelden of nooit naar een dokter en als ze al gaat weet ze het toch beter dan de brave ziel die zijn eed van Pytgoras heeft gezworen.

Daar staat ze met schoenen vol water en een briefje dat vraagt om waardig te sterven als het niet meer gaat om geen zin meer in het leven te hebben. We vullen de papieren in waar ze me vraagt om getuige te zijn zonder het einde van haar leven onnodig te reken. Ze sopt weer naar buiten. Naar de regen onder een jas van goud die niet de hare is. 83 –  jarig stuk wrakhout heeft alle hoop opgegeven dat ooit nog iemand haar zal ontdekken en haar erkennen in wie ze is. Het zou ook een onmogelijk taak zijn mijn moeder terug recht te trekken. ’s Avonds werk ik met Eugenia aan haar verhaal. Ze is zeventien en komt Ghana. De eerste jaren werd ze uitgemaakt en bespot voor wie ze is. Vanavond laat ze zien hoe ze daar mee omging en wat haar redding was; Humor.

Ik herken het zo goed. Humor is een boei in de zee waarvan de golven soms oneindig hoog zijn. Nadat ze twee keer heeft gespeeld en iedereen er van overtuigd is dat zij moet doorgaan met acteren en ik blij ben dat dit veldwerk kan in mijn huis in Turnhout gooi ik me op een stoel en vul een dossier in. En ik wil verder gaan dan het vragen van extra mensen om te doen wat ik doe maar het dossier is daar niet op gebouwd. Het dossier spreekt van tijdelijke aanwervingen. Ik wil schreeuwen dat dat niet kan. Je kan niet iemand tijdelijk aanwerven om kwetsbare mensen te volgen. Dat is niet iets tijdelijk. Dat blijf je je hele leven doen. Dat geeft mij als artiest zuurstof. En HETGEVOLG, mijn huis in Turnhout, ook de broodnodige draagkracht die het nodig heeft. Het engagement stopt nooit. Ik vind de woorden niet en trek mijn jas aan en loop door de regen.

Stilaan wordt het weer rustig in mijn hoofd. Mijn moeder belt me en zegt dat ze nog zes foto – copies nodig heeft en of ze die morgenvroeg bij me thuis kan komen maken.

“Ja, iedereen heeft een kopie nodig van mijn laatste wens, want de dood zelf kunde niet kopiëren.”. En ze lacht.