Je bent te vroeg geboren.

Je hebt heel hard voor je leven moeten vechten.

Toen stond ik machteloos naar je te kijken.

Ik kon je alleen maar in handen nemen en nu loop je naast me te puberen.

We lopen door Barcelona.

We voelen hoe de golven hier heviger zijn dan op andere plaatsen waar we met z’n tweetjes zijn geweest. Ze laten ons om vallen.

We voelen hoe je een stad met je ogen toe vorm kan geven.

Hoe je een echt idee vorm geeft.

We zien hoe hier gedacht wordt vanuit de mensen.

We lezen hoe een burgemeester het grootste deel van haar loon terug geeft omdat ze weet wat haar stad nodig heeft.

We kijken naar kunstenaars die nooit gestopt zijn vanuit hun eigenheid te werken.

En wij, we voelen hoe de golven ons doen omvallen en we trekken ons recht en vergelijken de stad rondom ons met de steden die we kennen.

En we wandelen dagen en uren.

We zoeken de schaduw. We zien onze eigen schaduw. Maar dan grappiger.

“Papa, je buik is hier mode. Kijk daar, je schaduw kan jongleren.”.

De dag nadien staan we op heilige grond en kijken we rond daar waar voetbalgoden echt gedragen worden hun club.

De mensen zijn hier de aandeelhouders in de toekomst van dat wat hun zinnen verzet.

We dwalen door gangen en verdwalen in metro’s omdat we het hierna even niet meer weten. Omvergeslagen door de echt gemeende trots van een gemeenschap.

Onze namiddagdutjes duizelen en ik ben zo blij telkens je wakker wordt.

We voelen aan het water en de golven die ons omver blazen.

We spreken in onze eigen taal met mannen die boemerangs verkopen die niet terug komen. We lachen en jij analyseert matchen van voor je geboren was.

Pawapski is mijn nieuwe naam, gekregen van jou, mijn lieve puberende zoon.

Die als niemand kijkt snel naar me knipoogt en me de weg wijst als ik het niet meer wil weten.

Of als je me recht trekt nadat de golven ons hebben laten omvallen.