Glimlach je soms? (stilte) Mag ik je voeten zien? “Nu niet.”. Voor me zit Daniel. Hij is kapot gepest omdat hij niet zoals zijn broers dyslectisch is maar omdat hij klompvoeten heeft. Zijn moeder kwam naar de Schreeuw in HETGEVOLG en daarna vroeg ze of ik haar kon helpen. Daniel praat niet veel. Samen stellen we zijn recente verleden samen. Hij is jong. Hij heeft humor. Zaterdagavond is hij met zijn verhaal naar buitengekomen. Hij heeft gelachen en niet alleen vanbinnen. Zijn moeder schreef een tekst op de ochtend van de presentatie, ONTBIJT en na afloop;

Ontbijt

Zal ik het begin
vandaag
nog wat
uitstellen ?

Dan lees ik de krant
van achter naar voren

Ik bezit de kracht
van vertragen
en houd de tijd tegen
met één draaikolk
in mijn koffie

Ik slik de nachtrust
nog niet helemaal door
en maal verse dromen

Het zijn kruimelende
beetjes brood met zacht ei
een sneetje spek er bij,
misschien ?

Alsof de dag
wordt uitgetrokken
en de ochtend opgerokken,
breed uitgesmeerd
met blinkend lemmet
De boter smelt van verlangen

De kleerkast hangt nog vol beloftes
Straks pas
wordt de spannendste ontmoeting
aangekleed

Dan kunnen alle knoopjes dicht

GM
20/06/2015

2.

HETGEVOLG zoals het nu is.

HETGEVOLG heeft een derde arm
die wenkt en verwelkomt.

De spots gaan aan en
de werkelijkheid wordt belicht.

Magische meters podium
onthullen verrassing,
verwachting,
herkenning,
ontlading,
voldoening.

Voeten stralen,
gezichten blinken.

Hier stopt de speler
nooit met groeien.
Hij ontplooit en vouwt open.
Past niet meer in zijn cocon.
Hij stort de ballast van frustraties uit.
Zo wordt beperking
KRACHT
omdat het mag.

Ik smaak gesmolten chocola
in mijn mondhoeken.
Ik proef antwoorden
op vragen die nog niet zijn gesteld.
Noem het beschaving of waardigheid !

Verstand krijgt gevoel.

Zorg en koestering baren troost.

Het klikt, het past,
het zit als gegoten.
“Paswoord” krijgt een nieuwe betekenis :
“Dankbaarheid en Blijdschap”.

Gaby Megens – 21/06/2015