Als de golven de verhalen zijn in dit leven zing ik mijn lied op het schuim van hun koppen.

We hadden thuis een hond. Het was een zij. Een Duitse herder. Ducky. Een hond met een naam van een badeend. Ducky wist hoe dat ze een deur moest open maken. Als mijn ouders elkaar terroriseerde zat Ducky in de gang met haar hondesnuit naar de deur te kijken en met haar diepe hondenogen keek ze me aan en sprong. Soms wachtte ze nog even alsof ze verwachtte dat ik mee zou springen. Ofwel stond Ducky een halve dag later met een arsenaal van kleine beftekkels terug aan de voordeur ofwel kregen we telefoon van de slager dat Ducky op het midden van de weg lag en ze niet wilde bewegen alvorens ze een stukje vlees kreeg. Op die momenten nam mijn vader Ducky mee en maakte lange wandelingen met haar. Op die momenten liepen hun schaduwen weer parallel.

Daniel zit recht tegenover me. Hij weet niet waar hij moet kijken. Hij is stuk gepest omdat hij klompvoeten heeft. Oneindige operaties zorgen er voor dat zijn voeten nu voeten zijn. Hij danst met zijn voeten. Hij verplaatst zijn schaduw. Ik vraag hem wat hij doet als hij gepest wordt. “Ik kan mezelf onzichtbaar maken.”. Nu schrijft hij met veel humor over zijn verhaal. Samen onderzoeken we de economie van woorden, de denkfouten, verschuivingen, ongerijmdheden, indirecte uitbeeldingen of uitbeeldingen door het tegendeel.

Diezelfde avond nemen we bij HETGEVOLG afscheid van Florian. Meer de Kempen kan je niet in huis hebben. Hij is uit deze grond gekleid. Samen met Ehsan maakt hij een kreet om vergissingen te herstellen in een ongebroken eenheid van echte liefde. De kreet is genoteerd. Hij kreeg er punten voor. Terecht.

Later, als de stilte over mijn schouders valt zie ik dat beide jongeren een moment hebben gecreëerd waarop hun omgeving kan reageren. En zo doen we dat…We organiseren onze levens zo vol structuur dat we niet meer zien wat er buiten de lijnen van onze wereld gebeurt. We gaan engagementen die goed zijn voor ons zelfbehoud. We zijn zogezegd progressief maar waren nog nooit zo conservatief. En de kinderen geven tekens van onverschrokkenheid op het eerste zicht maar bovenal van twijfel.

Florian praat, Daniel zoekt de humor op. Allebei verschuiven ze hun schaduw.

Op die momenten.