Hij wil weg. Hij doolt me z’n hoofd door de lucht maar de rest van zijn lichaam blijft zitten. Alsof hij de lucht afspeurt en zoekt naar de energie die laat lopen.  Samen willen we hem uit de klei trekken waar hij nu inzit, hij wil voort. Maar wat de wereld daadkracht noemt boezemt hem en miljoenen andere angst in. En terwijl ik in Finland zit spreekt een directeur van een katholieke school hem daadkrachtig toe en zegt dat hij in z’n klei moeten blijven zitten omdat hij geen wetenschap heeft die hem ook de schijn van daadkrachtigheid geeft. “Ze willen geen mensen zoals ik!”, roept hij op de achtergrond terwijl z’n vader het gesprek met de directeur reconstrueert. En ik roep dat er zoiets bestaat als het gelijkekansendecreet, de federale antidiscriminatiewet en ook het VN gedrag van 13 december 2006 inzake de bescherming van de rechten van personen met een handicap die allen een plicht bevatten tot het treffen van een redelijke aanpassingen voor personen met een handicap. En dat deze aanpassingsplicht ertoe moet leiden dat er geen barrières zijn voor personen met een handicap. Ik laat dit niet zomaar voorbij gaan. Hij speurt de lucht af en wil zo graag. Zelden zie je een mens zo graag willen.  Wat geeft een individu het recht om “de wil” van iemand anders de kop in te drukken?