Er staat een Elvisimitator voor me. Aan zijn pak te zien is het Elvis op het einde van zijn leven. Achter zijn veel te grote zonnebril rolt een traan langs zijn bakkebaarden naar beneden. Hij snikt en neemt zijn gesigneerde Elvis zakdoek en veegt de traan weg. De fanshop waar hij jaren zijn Elvis spullen en andere memorabilia ging halen is gesloten.

“Waar moet ik nu naartoe?!”, schreeuwt hij uit met een stem die meer op Lee Towers lijkt dan op Elvis Presley. Zijn hele Elvis kader zakt als een pudding in elkaar. Zelf weet ik te weinig van de King om ook maar iets te zeggen. Hij zakt op een stoeltje en snikt zoals Elvis het al lachend deed bij de laatste live – opname van “Love me tender.”. Hij huilde niet maar zo klonk het, in tegendeel de King had keihard de slappe lach bij het zingen van de woorden “love me tender.”. Zo zie je maar dat niets is wat het lijkt. Even dacht ik er aan om deze gedachten te delen maar heb het niet gedaan omdat ik voelde dat hij er te veel belang aan zou hechten. Waarschijnlijk gelooft hij ook nog in de theorie dat de King nog leeft en nu een eenvoudig bestaan lijdt als kapper ergens in de Oostkantons van dit land. “ Misschien moet je naar de Oostkantons?”, zei ik. Waarop hij met zijn beringde hand over zijn voorhoofd wreef en mij achter zijn spiegelend Elvisglazen aankeek. “De Oostkantons, is daar een fanshop?”. Ik beloofde hem dat ik het ging opzoeken.

Ik draaide me om en voor me stond een vrouwtje met een artikel te zwaaien. Het was een interview met me in een plaatselijke krant. In dat interview prijst de journalist mijn doorzettingsvermogen en plannen maar een uitspraak over de armoede in deze stad en hoe de culturele sector die me omringen daar mee omgaan is duidelijk in haar kleine schuimbekkende hoofd geschoten. “Wie denk jij wel dat je bent dit zo te durven stellen. MIJ zo openlijk aan te vallen?.” . Ik zeg haar dat ik het niet over haar heb maar over mijn eigen doelen en dat als ze dat zo leest ze er ook moet bij lezen dat dit voor mij de enige legitimatie is om te zijn waar ik nu ben. Dat ik het vanuit mijn verleden heel belangrijk vind om op te komen voor de sociaal zwakkere in deze samenleving.

Ze slikt en werkt haar – ik- ben- op – mijn- tenen- getrapt scenario af met het opsommen van alle activiteiten die ze organiseert voor wat ze noemt, met haar vinger in de lucht, “mensen die leven in kansarmoede!”.

Een kleine greep uit haar aanbod:

–       Je kan tegen verminderd tarief een activiteit bijwonen als je maar vermeldt dat je in armoede leeft.

–       Je kan – als je het juiste pasje hebt – genieten van gratis vervoer naar en van de activiteiten.

–       Als je niet kan lezen krijg je een vrijwilliger die de ondertitels van de film voor jou voorleest.

–       Als je toegeeft dat je geen nagel hebt om aan je kont te krabben en daarboven ook nog eens gehandicapt bent mag je gratis met een busje naar de activiteit komen.

En zo gaat ze nog even door. Na het afwerken van haar lijstje zeg ik haar dat het voor mij niet gaat over liefdadigheid maar over cultuurparticipatie. Dat je mensen enkel de kracht van cultuur kan laten beleven door hen er zelf deel van te laten uitmaken. Ik zeg haar dat ik haar initiatieven prijs maar dat je daardoor de rol van de cultuurbeleving oppervlakkig blijft invullen. Door mensen te betrekken in een creatieproces zullen zij anders naar cultuur kijken, eventueel de kracht er van in zien, en is cultuur iets wat daadwerkelijk een rol speelt in hun leven.

“Door Elvis te spelen ben ik dichter bij mezelf gekomen!”, omarmt de Elvis imitator het vrouwtje. “ Dit is geen kunst, Perceval! Denk dat maar niet.”, gilt ze terwijl ze zich uit de armen van de imitator wrikt en snel uit zijn spiegelende glazen verdwijnt.

“Er is geen verschil tussen de spelende en de werkende mens. Je verhaal zit in jezelf met wie je bent.”, kreunt de crooner terwijl hij z’n pak recht trekt en ik kan hem alleen maar gelijk geven. Wat je ook doet moet uit jezelf vertrekken en de goesting om er deel van te zijn. En ik als kunstenaar ben gemaakt om die goesting aan te wakkeren. Om cultuur werkelijk een rol te laten spelen door het heel dichtbij te laten vertrekken. Namelijk vanuit jezelf. En natuurlijk is gratis vervoer de max maar als je leeft waar mensen in armoede leven is het een hele stap naar die bus. Als kunstenaar is het dan ook mijn verdomde plicht om die mensen op te zoeken en hen te laten beleven wat ik zelf dag in dag uit beleef; kunst maakt je sterker. En door de jaren ervaring die ik hierin heb opgebouwd weet ik dat er ondertussen een heel grote groep mensen achter me staan, ze zijn niet altijd even zichtbaar maar ze zijn er wel.