Er lopen mensen op mijn voorhoofd. Ik verleg de stenen in mijn hoofd maar verleg daarmee de problemen niet. De stenen worden niet kleiner door ze te verleggen. Ik kijk naar buiten en er raast een landschap van bomen en meren voorbij. Ik ben in Finland. Dirk – één van mijn spelers van mijn inclusieve groep, Opening doors – zit naast me en concentreet zich op een woordspelletje. Hij zoekt het woord BEWAPEND maar door een toeval van de letters vind hij het woord BELLADONNA. De volgende dag geef ik een workshop en maak de plannen concreet om een inclusieve voorstelling in Ijsland te maken. Vier Poolse dames vragen of ik ook in hun land workshops geven kan. En ja dat kan. ’s Avonds probeer ik contact te krijgen met Brent. Hij ging praten met een school om aan een nieuw hoofdstuk in zijn leven te beginnen. De school en het CLB hebben besloten om Brent niet die nieuwe weg te laten inslaan. Ik weet nog niet wat de juiste motivatie is maar als ik Brent’s vader aan de telefoon hoor hoor ik teleurstelling en een herkenbaar verhaal uit de jaren tachtig; te moeilijk, te nieuw, te angstig. In een verlaten sauna orden ik mijn gedachten en zoek een plek waar je alleen het ruisen van de zee hoort. Ik verleg de stenen, de berg wordt niet kleiner en soms heb je stenen te kort maar door ze te verleggen komen er nieuwe inzichten.