Het was een dag met veel trieste ruggen, gebukt stonden ze te wachten tot hun dag begon. Het was een dag waar kinderen tegen hun moeder zeiden; “mama als ik groter ben mag jij weer kind worden.”. Het was een dag waarop we plannen maakte en tegen de tijd begonnen te racen om samen te ontdekken dat de dag tekort was. Zo’n dag was het.  Die dag zuchtte mijn oudste zoon tegen me dat hij niet meer over en weer wil verhuizen maar hoe leg je dat aan mama uit zonder dat ze verdrietig wordt. Het was geen vraag, hij wilde  het weten. Daar op die dag.   Ik stamelde een aantal woorden en hij wreef met zijn hand over zijn gezicht als een volwassen man. Het was een dag zonder bruggen. Het was die dag dat ik zag dat Sweb- een van mijn studenten uit een integratieproject dat ik vorig seizoen begeleidde-  werd uitgewezen. Het was die dag mijn jongste zoon als een klein walvisje op zijn oudere broer begon te roepen en toen hij uiteindelijk keek hem toelachte. Alsof ze die dag tegen elkaar zeiden; wij blijven voor altijd samen.