Een vader loopt met een trampoline in een doos onder zijn arm. Naast hem twee kleine meisjes, “als we thuis zijn gaan we hier op springen…”, fluistert het eene meisje. Er scheurt een hoek van de doos af. De vader zet de doos met de trampoline tegen een muur en schudt het fluisterende meisje door elkaar. Stoïcijns kijkt ze hem aan. “Ik doe dit voor u en dan kunde nog ni eens wachten tot we thuis zijn!”, schreeuwt hij haar toe. Ik stop mijn wagen en vraag of ik hen een lift kan geven?De koorts in de man zijn ogen zakt, hij laat het meisje los. Ik leg de gescheurde doos met de trampoline in mijn koffer, de twee meisjes kruipen op de achterbank en kijken voorzichtig naar mijn jongste zoon die ongestoord verder slaapt. De vader wijst me de weg naar hun thuis. De meisjes zijn stil. Enkele minuten later stappen ze uit. “Nu kunnen we spelen dat we elfen zijn.”, lacht het meisje. “Tja, bedankt voor de lift.”, de vader kijkt naar zijn schoenen. “’t Is graag gedaan.”, ik stap in mijn auto en zie een vader en twee meisjes, opgelucht omdat de reis met de gescheurde doos met de trampoline snel voorbij is. Thuis ligt er een evaluatie op me te wachten van een project dat voorbij is. “De begeleiders schrikken van de directe aanpak van Stefan….De deelnemers vormen na dit project een zelfzekere en hechte groep….” Evaluatietaal. Een dag later sta ik in Genk en neem afscheid van mijn studenten. Steven, een lange jongen met rood haar en teveel tandvlees komt rond mijn nek hangen,”Stefan ik ga u missen omdat jij jij bent en dat wil ik ook worden.” Met deze waarheid trek ik verder en blijf zoeken. Thuis springt mijn oudste zoon samen met de buurjongens op de trampoline. Ze laten zich vallen, tuimelen, botsen… “I wanna fly!”, roept mijn zoon superheld-stoerderig en laat zich vallen. En daar wil ik graag aan helpen.