Het is nacht en de wereld is slapend onrustig of vise versa. De dag die hieraan vooraf ging was intens en emotioneel. De dag die aan deze nacht vooraf ging was een dag waarbij alle spelers en medewerkers samen kwamen die ik de afgelopen drie maanden begeleidde in hun zoektocht naar hun durf om te zoeken en ook te falen. Want zoals iedereen weet ben je pas echt moedig als je durft te delen waar je bang voor bent.

Uiteraard zocht ik niet alleen maar samen met hen naar datgene wat hen zo kwetsbaar maakt. Veelal zijn het mensen met een beperking die een forum krijgen om hun vragen te uiten.  Op radio Klara maakte ze afgelopen week een  reportage over dit werk (programma Babel van maandag 27/05, laatste half uur). We keken in  de dag die aan de nacht vooraf ging en luisterden en vergeleken naar het werk van de andere die later de nacht in gingen.  We zongen, zij zongen voor zichzelf en voor andere omdat ze genoten van deze dag. En toen was het nacht en het einde van deze werkperiode. Een laatste reiziger omarmde me, “ge zijt ne naïeve kloot, Stefan.”, en zelfs die woorden klonken als muziek terwijl de reiziger verdween en ik uiteindelijk alleen achter bleef met de vrouw de me altijd heeft gesteund in dit werk. We dronken en aten en keken terug op de dagen die werden gevuld door nachten en vise versa. Nu ben ik thuis en luister naar de adem van mijn geliefden om samen met hen de dagen en de nachten door elkaar te klutsen.