De wereld is gemiddeld vervelend. Verveling is voor vele uitgegroeid tot hun manier van zijn. Een full time job met fietsvergoeding. Verveling van de huid leidt tot vervelling van de gedachten. Het komt binnen via je bloed. Een nulpunt van denken. Een lege blik die verveling pist. Verveling kan je delen in gedachten en dat delen noemen we vervederen(uitspreken alsof je een verdoofde kaak hebt). Verveling dient tot het verdedigen van je status. Je plekje op de schaal van verveling met onderwerpen waar je zelfs niet over moet nadenken. Mensen die geven, steunen en motiveren worden als vreemd beschouwd want het elkaar kopke onder duwen is een internationale topsport. Ver-veel, ver en veel. Gisteren werd de trein waar ik op zat staande gehouden in wat ooit een station was. Het gemurmel van de massa wiens parcours plots onderbroken werd ging van; “heel ambetant” tot “ik was liever in Syrië!” of hoe verveling leidt tot navelstaarderij en daar lieve mensen, zijn we terug bij de oorzaak van al het kwaad; het afknippen van de navelstreng waardoor we echt met niemand rekening hoeven te houden. Hoewel er ook een kleine rilling over mijn rug loopt als ik er aan denk dat ik nu nog steeds vast zou hangen aan mijn moeder. Dan zou ik nu boven een emmer javel hangen voor de lentepoets! Wat volgens mij het toppunt van verveling is; een buurtregisseur die ons komt vertellen dat we bloemen kunnen afhalen om onze gevel te versieren maar dan wel eerst miljoenen liters bleekwater de Schelde moeten inpompen. En o wee, als ge niet mee doet met deze actie ter bevordering van het out of uw box denken. En out of the box is dan weer uitgevonden door mensen die nog nooit verder hebben gekeken dan hun eigen “doos” (Nederlandse betekenis van het woord doos wat de roze en blauwe en blije doos die je hier krijgt bij een geboorte dan weer in een ander perspectief plaatst. Want na de bevalling is de doos alles behalve blij en roos!) . Veel en ver en zo blijf ik er ook graag naar kijken.