De theoretische discours over wat kunst kan en moet zijn, over witboeken en uitnodigingen die alles bespreekbaar moeten maken kent dezer dagen hoogtepunten en dieptepunten. Bij sommige sprekers hoop ik dat ze dit discours aangrijpen als een reflexieve afronding van de onzin die ze de laatste jaren op onze borden schuiven en werkelijk met mensen aan de slag gaan. Het denken van een aantal sprekers is duidelijk; wij de kunstwereld tegen zij de menskes die ons niet begrijpen. Het geïntegreerd denken die hen zou kunnen helpen bij hun positiebepaling in de maatschappelijke context ligt ver van hun bed. Theater wordt hierbij naar voor geschoven als een artistieke vulling in de monden die door hun broodheren worden gevuld. In één van de projecten dat ik nu begeleid werk ik met jongeren die uit verre landen zijn gevlucht, dikwijls om hun leven te redden.  Dikwijls alleen, zonder ook maar iemand te kennen. Elke week wijzigt de groep omdat ze worden terug gestuurd naar hun land van herkomst. En dat elke keer weer. Een meisje dat door haar familie was uitgehuwelijkt moet zich elke dag gaan aanmelden bij de politie en maakt elke dag kans dat ze wordt aangehouden en terug gestuurd. Dat is pure moord maar laten we het vooral over witboeken hebben. Over hoe de kunsten naar zichzelf kijkt en niet naar de wereld.