Terwijl de regen rond onze oren kletst, “vol – van –  mijn – kind ouders” je omver rijden met hun aangedampte  voorruiten en volgeladen bakfietsen loop ik met mijn zoon naar school.  Wacht, ik begin opnieuw. Terwijl een moeder aan haar dochter uitlegd dat “ça va” eigenlijk wel goed is en dat het dus niet klopt als ze dit gebruikt als ze zich niet zo goed voelt loopt mijn zoon voor me uit want hij wil alleen naar school lopen en ik moet hem laten gaan. Ik gluur nog even achter de bocht of dat niemand van de bond van grote bakfietsgezinnen en monovolume en –  andere oogkleppen auto’s (“wow, wat is die voorruit zo groot jammer dat ik zo blind ben!) mijn zoon niet omver kukkelt op het een of ander kruispunt.  Hij is nu bijna negen jaar. Ik liep ook alleen naar school en schaamde me als mijn moeder een eindje mee liep. Ik begrijp mijn zoon terwijl hij overdreven met zijn hoofd van links naar rechts staat te schudden omdat ik heb gezegd dat hij goed moest uitkijken voor hij oversteekt.  Ik mag er niet aan denken hoe hij plots door een auto gegrepen wordt. De koplampen die dwaas naar zijn lichaampje kijken en de uitleg van de chauffeur.  Toen ik tien jaar was keek ik door het keukenraampje van het appartementsgebouw waar ik met mijn moeder woonde en had me gespecialiseerd in het herkennen van koplampen. Zonder twijfel kon ik zeggen wat voor type auto het was. Volkswagen golf, Toyata, Lada, Volvo, Ford Escort had  andere koplampen dan de Ford Taurus en ga zo maar door.  Soms waren er koplampen die ik niet herkende en moest dan wachten tot ze onder de straatlantaarn verschenen om het juiste type te zien. Soms was het hetzelfde type maar dan met andere koplampen, nieuwer model ofzo. Ik had ambitie om ooit mee te spelen met “wedden dat!” dan na afloop van de opname het internationale gastjurylid uit te nodigen voor koffie in ons appartementje met bruin vuil tapijt en behang van de vorige bewoners.  Beetje later verscheen mijn moeder dan nadat ze was gaan poetsen bij de één of andere Joodse familie aan het stadspark.  Toen ze thuis kwam zette ze zich meestal direct op de wc. Toen dacht ik dat ze de hele dag haar pis had opgehouden. Nu weet ik dat ze daar even alleen wilde zijn. Een plek die ik herken. Ook toen dacht ik dat mijn moeder misschien ooit wel eens niet naar huis ging komen en panikeerde als de bus kwam maar mijn moeder niet uitstapte onder lantaarnpaal. Misschien een andere bus met andere lampen? Maar altijd kwam ze weer. Soms als ik allang in mijn bed lag maar niet sliep omdat de meest gruwelijk scenario’s zich in mijn hoofd afspeelden. Mijn moeder die onthoofd in een bosje aan het stadspark lag was meestal de climax. Daarvoor – en met stip ook wel een goeie gedachte-  dacht ik dus dat mijn moeder misschien niet meer naar huis kwam omdat ze ergens anders gelukkiger was dan bij mij. En dat begreep ik. Daarom stak ik meestal een kaars aan tegen m’n moeder naar huis kwam. Stofzuigde het ouwe bruine tapijt en zocht naar de goeie combinatie lucht en warmte in huis omdat mijn moeder het graag warm heeft maar ook zuurstof wil hebben. Ze kan uren doorgaan als ze in een ruimte komt waar ze “geen lucht” krijgt. Wacht, ik begin opnieuw. Terwijl ik de bank uitloop duwt een man de deur van bank open en laat de deur tegen zijn dikke pens vallen.  Ik neem mijn zoon mee naar de Quik, één keer per jaar maak ik van mijn verstand een molshoop en doe alsof ik dit gezellig vind en zie dat er vele ouders het ook echt gezellig vinden in de Quik. Het is offerfeest en mijn zoon vraagt zicht  af hoe het komt dat de jongens die in het ballenbad zitten vandaag niet op school waren vanwege het offerfeest maar wel in de Quik. Ik weet het niet. De Quik was vroeger altijd de laatste halte die ik met mijn vader aandeed na een weekendje bij hem. Een milkshake vanille en een hamburger waren onze vaste ingrediënten. Daarna sprong ik op bus 28 en ging terug naar mijn moeder.  Ik realiseer me dat je in dit leven het moment niet kan herbeleven maar je kan wel terug gaan in een herinnering. Wacht, ik begin opnieuw.