Soms zeil ik als een figurant in mijn eigen reclameclip van plek naar plek en ondertussen luister ik naar de rituele plechtigheden van tof doenerij op de radio. Dan kan ik alleen maar vaststellen dat dit ritueel de strijd tegen intolerantie en racisme heeft verloren. Iedereen spreekt dat het een lieve lust is alsof ze willen zeggen: wij zijn niet hopeloos ontwortelde vaderlandloze gezellen waarvoor een oudere generatie ons verslijt. Integendeel wij komen uit een eerbiedwaardige traditie die op geen enkele manier moet onder doen voor het wereldwijde opgeklopte etnocentrisme en grotesk nationalisme! Hoor hoor hoor! Ik word daar stil van, vraag me af op welke plek in deze wereld dit soort van psychotherapeutische nationaliteitsgebonden acupunctuur niet aanwezig is. In plaats van het grote Europese huis ontstaat een netwerk van zowat het lelijkste dat ik me kan inbeelden: Intolerantie, racisme,godsdienstig integrisme en een soort van dolgedraaid nationalisme. Overal ter wereld moorden mensen, uit naam van waarden uit vorige eeuwen. Ondertussen werk ik met mensen die uit deze gevaarlijke banaliteit willen ontsnappen omdat ze maar al te goed beseffen dat zij de volgende zijn die op het “to do” – lijstje staan van de tof doenerij maar niet de kracht bezitten om hun leven een andere wending te geven. Mensen die opzoek zijn naar geborgenheid maar niet kunnen antwoorden op de vragen die hen eenduidig gesteld worden.Schoon worden van woede. Met deze mensen ben ik opzoek naar het ultieme antwoord. Maar hoe vind je het antwoord zonder je los te scheuren? Zonder afstand te nemen? Zonder….Dat heeft te maken met de vraagstelling….Hoe zou de wereld eruit zien zonder mij?