Kan ik mezelf weg gommen? Dat zou ik een heerlijke gedachte vinden. Zelf mijn gedachten weg gommen. Af en toe iets bijtekenen, hoewel ik geen groot tekenaar ben. Ik kan het misschien aan andere mensen vragen om er af en toe iets bij te tekenen en als ik niet tevreden ben dan gom ik het gewoon weer weg?!

Er gaat niet veel van me over blijven. Steeds minder en minder tot dat er alleen maar een puntje is dat niet in staat is om nog te gommen. Zelfs niet te vragen. Ben ik dan een “bijzondere doelgroep”? Nee, ik ben een puntje mens waar andere mensen vergeten bij te tekenen. Het is niet slim  van me om te verwachten dat andere mensen  in mijn plaats gaan tekenen. Ik mag niet gommen. Ik laat staan  wat er is. Ja, het is de essentie – geen boîte magique die illusies produceer daar ben ik het met mezelf over eens. Toch houd ik van de illusie maar kan niet volgen in het gesprek over de desillusie. Dat begrijp ik niet. Wil mezelf weggommen om het daarna wel weer te begrijpen. Ik probeer iets anders erbij te tekenen – niet in potlood– een ongehoord en ongezien feest van nauwelijks te coderen verbale en lichamelijke idiosyncrasiën. Ik word moe en weet dat ik een puntje ben. De wereld bestaat uit puntjes, denk ik met wat ik niet heb weggegomd. Straks een nieuwe tekening.