Elk jaar is er een moment dat ik Oostende als een halssnoer rond mijn nek leg en me laat onderdompelen in deze stad. Een stad die afhankelijk van het licht beeldspraak zonder betekenis, een lege zaal of een vrouw met weinig oogschaduw is die me vraagt of  ik met met haar mee wil omdat ze me een gedicht wil laten zien. Heel eenvoudig verschijnt het licht, soms de zon aan mijn raam  en dan schrijf ik in Oostende om me bij het zweven van de sterren in hotel Du Parc te laten wegzinken in scotch. Oostende, niet in de zomer maar in de herfst, winter of lente als het er bij ligt als muziekloze muziek en elke minuut het er goed is te zijn of niet te zijn.