Donderdag zie ik mijn studenten uit Lommel weer. Het is nu bijna drie weken geleden dat ik afscheid van hen heb genomen.In de periode dat ik met hen werk ben ik én hun strengste én hun meest relativerende kijker. In een periode van enkele weken kan er veel veranderen. Als ik mijn groepen terug ontmoet – na er een zekere afstand te hebben genomen – zie ik nog beter hoe dat ze in dit leven draaien en wentelen. Het is omdat beide fases elkaar nodig hebben dat mijn werk zin heeft. De eerste fase is de fase waarbij we samen opzoek gaan naar het beste scheppingskader. Dit is een fase waarbij vele niet onmiddellijk ter beschikking staan en waar ik als een beeldhouwer moet kneden. Soms in een kluwe van onnatuurlijke bochten, breekpunten en hoeken die spanningen veroorzaken. Om dan in een later deel van deze fase samen met hen te ontdekken dat het leven geen coulissen heeft en dat ze veel meer potentieel hebben dan wat er van hen gedacht wordt.Het ingehouden – het fragiele en – voorlopige feest van een gesofisticeerde partituur die we samen gemaakt hebben is het gevolg van deze zoektocht naar eigen ontvouwing. Donderdag zie ik hen weer en ben benieuwd hoe ze draaien en wentelen; hard en geconcentreerd, vloeiend en sensibel als een aanslag of een echo van wat ooit van hen geweest is.