Vandaag moest ik op een persconferentie een nieuw project komen voorstellen. De organisatoren hadden het idee om een “soort van marktplaats” in te richten waar elk gezelschap hun voorstelling of performance kwam voorstellen in een eigen standje. Je hoorde mensen daadwerkelijk dingen doen, dingen uiteenzetten die meningen of dromen zijn. Niets leek iemand in de weg te liggen, een overvloedscrisis drong zich op. En toch zag ik zelden zoveel aarzeling, stilzwijgen en droge, verkeerde reacties  in een en dezelfde ruimte.Misschien ben ik “overgevoelig” en moet ik ophouden van mijn hoofd een notitieboekje te maken omdat de ideeën en gedachten die ik kwijtraak toch alleen maar een kwelling voor mezelf zijn. Maar niks in deze ruimte wees er op dat iemand er graag was. Collega’s liepen elkaar voorbij, zonder een woord te wisselen en als je dat al probeerde kreeg je een blik van WEET – JIJ – NIET- DAT -IK -HET -GESPREK- VAN -DE -DAG- BEN – EN DAT DIT MIJN ABSOLUTE TRIOMF IS?! Op zulke momenten voel ik dat ik te oud word om  op mijn lip te bijten en mediamimieke vaardigheden te ontwikkelen. Te oud.