Je steekt een sigaar op. Je laat de smaak in je mond rollen. Je kijkt naar de dansende wolkjes, aandachtig en onderzoekend alsof het van levensbelang is. Maar waarom doe je dat? Om je een houding te geven? Beter is het om naar de wolkjes te kijken dan in iemands aangezicht te kijken. Of misschien verbergt het iets? Een vreemde bijziendheid voor het leven of een allergie voor druk geschetter of sluimerende beschuldigingen.

Vanavond at ik in een ouwe afspanning in Wissekerke die bijna wonderlijk haar doel vervulde en mensen liet samen komen. Je kon er ook iets eten maar roken deed je buiten.Hier kan je je niet verbergen achter wolkjes, er hing een vreemd soort spanning, een kwaadaardige straling die een verhoogde temperatuur geeft aan dit leven. Pas toen ik in het donker het dorp verliet wist ik wat het was; eenzaamheid. Misschien wel eenzaamheid die uit verveling ontstaat? Want eenzaamheid heeft vele vormen. Ik zette mijn auto langs de kant, stapte uit en luisterde naar de stilte. Ja, dacht ik, eenzaamheid is een stil duel, zonder zwaarden. En dan steek je soms een sigaar op om  je er op voor te bereiden.