Op kerstavond ging ik naar een “another year” in de UGC bioscoop in Antwerpen, een schitterende film van Mike Leigh over solidariteit. In afwachting van de film liep ik een foute sushi bar binnen waar je blijkbaar à volonté sushi kan eten. Met veel plezier kruiste ik verschillende shusi bereidingen aan maar kwam tot de vaststelling dat je maar de helft krijgt en dat ze niet te vreten zijn. Gelukkig bracht de film troost. Na afloop nam ik één van de weinige bussen die nog rond reed in deze stad. Achter me zat Linda, een vrouw die te lang en te hevig onder de zonnebank had gelegen. Linda probeerde tijdens de busrit een etentje te organiseren “ergens in de tweede week van de kerstvakantie?”. Maar niemand van de mensen waar ze contact mee had wilde met haar afspreken. Een duidelijk vorm van teleurstelling maakte zich meester van mijn busgenote telkens ze haar mobiel neerlegde.Niemand die haar konijn wilde eten op 02 of misschien wel 03 januari? “Maar dan moet ik wel met onze Yannick naar den tandarts…”, en daarmee sloot ze nog meer mogelijkheden uit. Nadat ze non-stop aan de telefoon had gehangen in een poging mensen rond haar tafel te verzamelen kreeg ze telefoon. Het was haar kerstdate die haar melde dat ze net voorbij de halte was gereden waar hij op haar stond te wachten. “Sorry Jean Pierre, ik wist niet dat ge zo dichtbij waart.”. In zichzelf prevelend verliet ze de bus naar het onbekende terwijl ze zo verlangde naar wat vriendschap.