Ben bezig met mijn huwelijk voor te bereiden en dat is echt fucking veel werk. Zou natuurlijk ook gewoon stilletjes kunnen trouwen en dan niks zeggen maar zoals in het gedicht van Elsschot staan er al wetten, praktische bezwaren en toch ook al een vorm van weemoedigheid in de weg. Wat ik nog zoek is: een feesttent voor ongeveer 100 personen die liefst niet te duur is en dan nog van alles om die tent aan te kleden en ik herhaal; niet te duur want die grap kost me nu al veel en eigenlijk weet ik niet waarom ik trouw. Ik wilde me op een andere manier verbinden met mijn lief dan dat het nu is maar ik had evengoed een stukske wol tussen ons twee in kunnen hangen dan waren we ook verbonden. Dus ja, ik zoek een tent. En alles wat ge vind is gewoon pokkeduur. Afin, moest iemand dit lezen en iets weten laat het me weten…Ondertussen heb ik ne lek in mijn dak aan de schouw waar de nieuwen boiler naar buiten gaat. Nooit iets maar het regent twee dagen en lap…ne lek.Wat als het gaat regenen op mijn trouwfeest in juni van volgend jaar? Wat dan? Och fuck, laat die tent al maar zitten want als het regent moet ik iedereen evacueren. Het ergste aan de voorbereiding van een huwelijk is de vraag: wie vraagt ge? Hier liggen nu zo’n tweehondertal namen op de vloer en daar moeten we een selectie uit maken en dat is moeilijk. Ge moet den helen tijd afwegen;  als we die vragen dan moeten we die ook vragen want anders gaat die weer slechtgezind zijn. Ge denkt dat ge trouwt voor u eigen? Belange ni! Ge trouwt voor de zever er rond.  Zoals het nu is vind ik trouwen zoals kinderen krijgen en verbouwen; het komt nooit uit maar als ’t gedaan is hebde d’r plezier van. Of zoals ne collega van me zei:”Stefan,sommige relaties lopen goed…andere trouwen.”. Sorry, ik moest hier mee lachen. Ik weet dat het flauw is maar ik lach hier dus om. Ach ja…Ik zal het zien; een tent, ne lek  (ondertussen telefoon) en mijne zoon gaan evacueren uit de tekenacademie want die staat onder water.