Theater is vluchtig, verschrikkelijk vluchtig. Het vertellen van het verhaal, je droom proberen waar maken heeft bijna iets spiritueel. Elke dag leer je bij door te observeren, soms is het een techniek, soms helpt de techniek maar nooit kan je zeggen; “ik weet hoe het moet!”. Ik heb het al dikwijls geschreven, theater maken is voor mij samen zijn en durven zeggen dat je het soms niet weet en daar medewerkers in vinden die op dat moment je strot niet over bijten. Ook dat heb ik al paar keer mogen meemaken; mensen die niet om kunnen met een openheid en die dan op je kop springen en je naar beneden duwen.Het is constant zoeken naar een goede balans, een permanente leerschool maar dat is zo met alles wat je doet. En als je niks doet doe je niks verkeerd, zeggen ze. Bij “Eeuwige sneeuw” zijn we nu door het eerste deel, de ploeg is enthousiast. In het huis staan we in de wachtrij achter het Sinterklaasfeest. Als de Sint weg is kunnen we de zaal in. Pas in de laatste week zullen alle puzzelstukken in elkaar vallen en is er een vorm van resultaat. Na de Sint…Spiritueel, ik zei het toch.