Ik word stil van de stilte in dit vak. In een klein – nauwelijks gedrukt artikel – kan je lezen dat er een blokkering is van een deel van het cultuurbudget. Namelijk dat deel waar nieuwe projecten mee gefinancierd kunnen worden. Maar hoor je daar nu iemand over? Schrijft er ook maar één van die theaterminnende journalisten over de impact van die beslissing in de culturele sector? Een beetje protest kwam uit de muzieksector maar dat werd gelijk van de tafel geveegd met het excuus dat de steun die toegezegd is ook zal worden gegeven…Wat het bovenal spannend maakt is dat het niet bekent is wanneer het geblokkeerde budget weer vrij gemaakt wordt.  Maar wat me nog het meest verontrust is de stilte. Niemand reageert en dat zegt veel over de solidariteit in dit veld en bovenal over de rol van de kunsten in dit land. Het stelt namelijk geen drol voor. Kunst blijft iets voor de happy few en de rest – ook de kunstenaars – moeten hun bakkes houden. En daar, net daar, probeer ik iets aan te doen maar dat weten mensen die deze blog regelmatig lezen wel. Je zou kunnen zeggen dat ik  vanuit de omgekeerde solidariteit werk en mensen enthousiasmeer. Maar zelfs die omgekeerde solidariteit hoor ik nu niet.