Vaders klagen in televisiepogramma’s dat hun kinderen niet meer bewegen, lachen, lezen…dat hun jeugd toch helemaal anders was! Naast dat het vervelende televisie oplevert, levert het niets op. Want als je rond je kijkt zie niets anders dan vaders die mislukken in hun vader zijn omdat ze hun kinderen alles ontzeggen waar zij als kind zo dol op waren. En weet je, het is heel normaal dat je dat ontzegt wat je zelf graag hebt. Dat is die eeuwige schuldvraag waar we mee zijn opgevoed; ” geniet je er van? Ja? Awel, dan mag het niet.. Of toch zeker niet als er andere mensen kijken!” Schuld, schaamte, schande, in die volgorde. Gelukkig liggen er in ziekenhuizen veel mensen die naar dat soort programma’s kijken of vaders die thuis zijn en niks willen doen omdat ze eindelijk thuis zijn of voor altijd thuis en niet weten hoe ze daar mee moeten om gaan. Ook weer sch… Het is doodnormaal dat vaders geen vaders kunnen zijn omdat ze je het nooit leren wat een goede vader is en ieder daar een ander idee over heeft. De vader van mijn eerste lief bijvoordbeeld, wilde altijd dat ik eerst bij hem in de zetel kwam zitten, een glaasje goedkope Aldiwijn met hem dronk alvorens ik met zijn dochter naar boven ging. Dat luchtte hem op, denk ik. Daarmee zei hij eigenlijk, “zie je wel dat ik een goeie vader ben. Ik drink wijn met jou en seffes mag  je op mijn dochter zitten.” Ongemak, maar dat is niet iets voor vaders alleen dat is iets wereldlijks. En klagen ook, en televisie ook en kinderen ook en …