Zalig soezend samen met mijn zoon lag ik het in opperste zuiden, daar waar de aarde de lucht raakt. Daar waar je soms bedolven wordt door de eigengereidheid van de wolken. Zij hebben het immers voor het zeggen. In dat godvergeten plekje reed ik de eerste dag – toen ik het plekje aan het zoeken was – mijn auto vast. Alsof dat plekje me wilde beproeven. Alsof de slangenarend die veertien dagen mijn buurman is geweest me liever rauw lustte. “Hier ben je snel vergeten”, riepen de dorpelingen van Boule d’ Amont, zo heet dat plekje en “ Hier vergeten ze dat je bestaat.”, fluisterde de eigenaar van de Mas Domingo waar ik veertien dagen met vriendin en kind naar toe trok om te rusten. “Ik heb veel ongeluk de laatste tijd.”, zei de eigenaar, “Ik heb een paard dood en toen viel mijn auto op mijn hoofd en het blijft maar door gaan….”. Hij haalde zijn dunne vinger door de lucht alsof er iets maalde. Alsof je wat je denkt uit de lucht kunt halen. Het onkruid stond er zeker een halve meter hoog, het zwembad was niet gevuld, het huis was niet gepoetst, de televisie deed het niet, de afwasmachine was stuk maar daar had dit alles zijn charme. Ook al vloekte ik en vervloekte ik het de man deed zijn best om het allemaal zo snel mogelijk te regelen en ondertussen haalde hij zij gedachten uit de lucht. Liedjes neuriënd, samen met mij filosoferend over het leven en de liefde. En telkens herhaalde hij dat hij veel problemen had. Soms leek het of ik op bezoek was bij een dakloze die in het bezit was van de mooiste plek op aarde maar er zich niet bewust van was. Met dat verschil dat hij zeker wel een dak boven z’n hoofd had. Op z’n zestien was hij gevlucht, een tijdje “verloren zoon” geweest en nu woonde hij daar, de eene keer al dertig jaar de andere keer nog maar twintig. Vanalles had hij al gedaan en nu verhuurde hij dit godvergeten plekje. Mijn zoon leerde er zwemmen. De natuur gaf elke dag een adembenemend schouwspel en gaf mijn geest eten en drinken om er weer tegen aan te gaan.