Hoe is een leven, zo of zo? En is leven werk of werk leven? Mijn theaterseizoen zit er op en soms ervaar ik mijn leven als werk en dan weer mijn werk als leven en toch hangt het één aan het andere, ze zijn niet onafscheidelijk of deelbaar met elkaar. Het is het één of het ander. Mijn seizoen begon met de wetenschap dat iedereen vervangbaar is. Blijkbaar een oud verhaal maar nieuw voor mij. Nu ja, ondertussen al niet meer zo nieuw.
Ik speelde “Mijn hart” een voorstelling die moest laten zien dat erfgoed meer was dan de Bokrijkiaanse dingen die we kennen, meer dan een stapel stenen waar iemand pap in laat aanbranden (Is dat de pap die aanbrandt of uw reputatie?). De samenwerking met de erfgoed cel en de dienst monumenten en landschappen van onze gemeenschap was goed alleen zagen de plaatselijke promotoren liever wafels bakken in hun erfgoed dan dat er een stukje geschiedenis werd bloot gegeven. Niemand zette zich promotioneel achter dit project. De mooiste herinnering heb ik aan Blankenberge waar het huis niet alleen rijkdom prijs gaf maar ook de onmogelijkheid van het lief hebben vertelde. Zelfs de huidige eigenaars leefde in die sfeer voort, het mooie was dat ze het niet ontkenden.
Ondertussen schreef ik voor An de Donder een nieuwe theatertekst en dat had ik nooit mogen doen. Ik probeerde haar te lang te begrijpen maar als schrijver moet je je tekst afwerken en dan weg gaan. Stom van me. De deuken die ik had romantiseerde ik in “Bolleke sneeuw”. Een voorstelling waar mee we – naar mijn gevoel – op langere termijn hebben bewezen dat theater maken voor kinderen niet kinderachtig hoeft te zijn. Iedereen schrok hier van, de taal, de vorm, de spelers; alles was nieuw, nog nooit gezien in het kindertheater. De theaterpolitie wist niet wat ze er mee aan moesten. Met deze voorstelling trekken we naar Shangai en beslist nog verder. Nu ze niet meer speelt ontdek ik steeds meer en meer fans van deze vertelling. Toen ze nog speelde was iedereen stil. Dit me denken aan “Aars!”, een voorstelling van mijn broer Luk waar ik als jong acteur in mee speelde. Niemand vond het goed, iedereen was stil of onmiddellijk weg na de voorstelling. Behalve in het buitenland, in Duitsland ontvingen we volle zalen en staande ovaties, in Denemarken…overal behalve in Vlaanderen.
Ondertussen speelde ik “Vaders” en was er de herneming van “U bent mijn moeder.”, twee voorstellingen waar ik mijn hart en ziel heb aan verpand, emotionele zware dobbers voor een groot publiek. Ze komen nog terug. En dan was er iets ver weg van theater en toch was het theater. Toch gaf het me de kans mensenkennis op te doen en met mijn vak bezig te zijn. “1 seconde” was de meest heerlijke ervaring van dit seizoen. Nu is het tijd om even te rusten, plannen te maken, plannen voor te stellen en gesprekken aan te gaan met huizen die minder hebben gekregen dan verwacht en daar door moeten besparen. Gezien het nijpende tekort aan solidariteit in deze sector hoop ik dat iedereen bespaart en investeert in datgene wat echt belangrijk is namelijk, het menselijke.