Tijdelijke werkloosheid, economische crisis, minder productie…Mensen kussen elkaar aan de ingang van een fabriek. ’t Was op ’t nieuws, ik heb het gezien. Een jongetje trekt en duwt en roept naar andere kinderen dat zij wel een moeder hebben. Maar de andere kinderen hebben geen moeder. Het was niet op het nieuws maar ik heb het wel gezien. En hoe is het met de kinderen van de mensen die elkaar kussen aan de fabriekspoort? In deze ingewikkelde wereld, letter; in – ge – wikkeld. Is er nog tijd voor hen? En wat voor tijd? Geen tijd omdat ze werken of gefrustreerde tijd omdat er geen werk meer is. Of maken ze tijd tussen al hun angsten en dromen door? Wie zal het zeggen? Wie houdt er rekening mee? De regering niet. De regering vindt maatregelen uit op dat werkende mensen hun kinderen beter kunnen dumpen, meer opvang, voor – en naschools in alle dagen van de week. Goed van die regering want zo vangen andere mensen die kinderen… die kinderen die aandacht nodig hebben. Geen betuttelende aandacht maar positieve échte aandacht. Die kinderen die supersensitief zijn voor de plaats die ze krijgen in deze maatschappij. Een plaats die gauw niks waard is want geen tijd. En zo maken we kleine tijdbommetjes die ontploffen omdat ze niet de juiste aandacht krijgen. Want de mensen die ze moeten opvangen klagen dan ook weer dat ze met te weinigen zijn. En dat is dan weer op het nieuws. Maar de kern vergeten we. We vergeten dat we zelf een een zwakke, agressieve maatschappij op poten zetten. Waar een kus aan de fabriekspoort onze enige vorm van liefde zal zijn. En dan is de regering weer blij dat we nog aan die fabriekspoort staan…