Ik was nog maar net afgestudeerd als acteur en toen mocht ik met Bert Andre samen spelen in deze kortfilm. Sindsdien kwam ik Bert regelmatig tegen en spraken we over het leven, acteren en alles wat dat met zich meebracht. Het leek wel of hij geen enkele rancune had. Dat kon toch niet? Ik heb het nooit echt geweten. Vorig jaar stierf Bert. Ik had hel kort daarvoor nog even gezien, in Brussel na een voorstelling. Nog steeds even bevlogen, nog steeds geen rancune. “ Ach weet je, ik ben ziek.”, sprak hij en dronk van zijn glaasje water. Naast hem stond zijn vrouw, altijd naast hem. Ze lachte afwezig. Ze was er niet echt meer bij en hij zorgde voor haar.

Het is een vreemde gewaarwording te zien dat acteurs die je gekend hebt, waar je mee bent opgegroeid stilaan verdwijnen. Ik maak nu toneel en schrijf. Hier en nu en op een dag zal ook iemand die dan hier en nu naar me kijkt zien dat ik er niet meer ben.