Ik doe het niet goed in de liefde. Ik weet niet hoe het komt maar ik duw ze telkens weer weg. Ik weet zelfs niet waarom. Ik hap en knauw en sluit de deuren af en dan is ze weer verdwenen. Het is bijna een dierlijke actie, zonder er bij na te denken duw ik ze weg en maak een besloten roedel, alleen met mijn zoon. Zo gaat dat leven dan en dan komt er weer iemand, die blijft even, die bezing ik in alle toonaarden en maak vergelijkingen met haar en alle natuurelementen en dan sluit ik de deur. En zij? Zij begrijpt het meestal niet. Ze voelt zich gekwetst. Ze dacht dat ik anders was dan de anderen… en ja, dat is zo. Alleen, als ik je wegduw blijf me dat is de enige manier om samen te zijn. En later zullen we kijken hoe het ik het heb gedaan en hopen….